دتورا ایناکسیا (Datura inoxia)

سلام 

مدت هاست که ننوشته ام، نوشتن فراغ می خواهد، فراغ بال و فراغ دل، که هیچ کدام فعلا موجود نیست، این آخرها مخصوصا خیلی سخت گذشته، اینکه فریاد بکشی و صدایت مثل همان بچه ماهی در اعماق اقیانوس ها باشد که نه کسی می شنود و نه می فهمد. فریاد من نه از سر آن است که بیش از دیگران می فهمم، از سر دردی ست که دارم و دیدن از زاویه ای ست که آدم های غرق شده در روال زندگی، از آن محروم اند. دردی که آدم های مانده بر سر پیمان دارند. و تنها اشک ها می توانند مرهمی باشند. 

راستی تا الان کسی اشک ماهی ها را دیده؟

این روزها حالم شده درست شبیه به همین گل داخل باغچه، متغیر! عجیب! و زیبای سرشار از احساس! سه سال پیش بود که یک دفعه میهمان باغچه مان شد، احتمالا از طریق کود آمده بود. عمر گل فقط یک روز است، آن هم شب باز می شود و صبح قبل از ظهر تمام می شود، چه وقاری دارد اما، همیشه جذب زیبایی اش می شوم و دقیقه های طولانی محو نگاه. 

در دوره تصمیمات سخت به سر می برم، راستی تا بحال شده، تصمیمت را گرفته باشی و اما مدام هرجا نشستی بگویی موندم بین دوراهی؟ حال منم همین است، در دل خودم هم می دانم که تصمیمم را خیلی وقت است گرفته ام، اما بیشتر در حرکت و رفتن اهمال می کنم. به مورچه ها که نگاه می کنم، گاهی خجالت می کشم. از این همه تلاش و کوششان شرمسار می شوم. راستی تابحال انجمن های زیبایشان را دیده ای؟ گویی مهم ترین جلسه تاریخ بشریت را در حال برگزاری اند، شهدنوشی!

از تعمق در دنیای زیبای اطرافم همیشه لذت برده ام و این روزها بیشتر.

به زودی دسترسی محدودی به اینترنت خواهم داشت، به روزرسانی مزینان، کندتر اما منظم تر خواهد شد انشالله، 

به دنیای جدیدی وارد می شوم. از همه دوستان عزیز، خاضعانه  التماس دعا دارم.