آیلان کردی

آرام بخواب آیلان کردی ...

روی همان شن های ساحل، در کنار موج های ناآرام 

عزیز دلم 

از من نخواه برای تو مرثیه بنویسم،

می خواهم کمی سنگدل باشم

و پشت این اشک هایم که برای تو جاری شد

می خواهم این بار به جای نفرین قاتلان کروات به گردن کاخ سیاه نشین

به شماتت تو و پدر و مادرت  بنشینم

آیلان مرا ببخش

مرگ تو روی آن شن های روان ساحل و غرق شدن قایق ها،  واقع نشد

تو زمانی مردی، که پدر و مادرت به جای مبارزه و ایستادن و خون دادن

مذاکره و ذلت و بعد فرار را ترجیح دادند و برای تو ننگ به جا گذاشتند

تو زمانی مردی، که پدرانت چشم به دستان بیگانه دوختند،

 به برق سکه های خائن الحرمین، به لبخند رضایت شیطان بزرگ و فرار از اخم غده سرطانی اش

آیلان مرا ببخش

به سرزمین ات نگاه کن، به ویرانه هایی که برجا مانده

همه این ویرانه ها، همه این کشته ها،

یک ارث است که از پدرانت به تو رسیده

تو وارثی، وارث ذلت

هنوز لشکر محمد رسول الله پشت دیوار های "حاجز برباره" منتظر رسیدن سلاح مانده

هنوز صدای حاج احمد در سرزمین تو طنین انداز است،

و پدران تو هنوز چشم به فرستاده های سازمان ملل دارند

و تا ندانند که میراث ذلت، جز به خون پاک نمی شود 

اینچنین باقی خواهد ماند 

آیلان بلند شو، 

آیلان بلند شو و بر این جگرهای سوخته مان 

بر این اشک های بی پایان مان

مرهمی باش

بلند شو و این بار جز با شهادت نمیر

تا فرزندانت عزت درو کنند ...