دلی که جا ماند ...

حال غریبی ست عزیزجان، 

گاهی با خودت فکر می کنی، اگر این مسیر را تا انتها بروم، به مقصد می رسم. آن رسیدنی که همواره برای آن دغدغه داشته ام. یک برنامه منظم و عالی تا وصال! فکر می کنی اگر این منزل ها را یکی یکی بپیمایی، به منزل دوست می رسی! 

اما، اما عزیزجان، یک چیزهایی تحت تصرف و اختیار تو نیست، یعنی هرچقدر هم که برایش برنامه ریخته باشی، نمی شود. دستی هست که بالای همه دست هاست. 

عزیز جان من هم رفتم، همان مسیر را، همان منزل ها را گام به گام، اما نشد. اما نرسیدم به خانه دوست. 

عزیز جان، اینبار دلم جا ماند. 

درست سر فرصت آنجا بودم، با هر ندای عاشقان برخیزید، لبیک گویان شتافتم، هر صبح هروله کنان، داغدار دوست،  اما ... 

یادم نیست، ندای هل من ناصر بود یا فَکُونُوا أَحْرَاراً بود، اما من نشنیدم، دیدم اسیری آل محمد را، غریبی سجاد را، و ناله های زینب را، اما دلم جا ماند عزیزجان.  

اصلا می دانی، اوج پستی یک انسان می دانی کجاست؟ اینکه وسط بین الحرمین باشی، اصلا چسبیده به پرده کعبه باشی اما دلت آنجا نباشد. خدایا این روز را برای هیچ مسلمانی نیاور. 

دلت که جا بماند، همه مجاهدتت پودر می شود می رود. 

یک دفعه چشم باز می کنی می بینی مثل، همین برگ های درختان در پاییز، همین طور داری فرو می ریزی، می افتی پایین ... . 

اما می دانی عزیزجان، زیباترین لحظه کجاست؟ آن لحظه ای که داری می افتی پایین، اما می بینی نگارت را که به تو چشم دوخته، و با همه عظمتش بر تو می تابد، من آن لحظه مهیب و رعب آور هبوط! چشم باز کردم و  دیدم محبوبم را  : 

پی نوشت: 

دل نوشت های پاییز، مثل خود این فصل، پیچیده و رنگارنگ و بسیار زیباست!.