حب الدنیا (10)

 حـضـرت صـادق ، عـلیـه السـلام ، فـرمـود: مثل دنیا، مثل آب دریا است : هر چه تشنه از او بیاشامد، تشنگى را زیادتر کند تا بکشد او را. مـحـبـت دنـیـا انـسان را منتهى به هلاکت ابدى میکند و ماده تمام ابتلائات و سیئات باطنى و ظاهرى است .

و از جـنـاب رسـول اکـرم ، صـلى الله عـلیـه و آله ، مـنـقـول اسـت کـه درهـم و دیـنـار کـسـانـى را کـه قبل از شما بودند کشتند، و کشنده شما هم آنهاست .

فـرضـا کـه انـسـان مـبـتـلاى بـه مـعـاصـى دیـگـر نـگـردد ـ گـرچـه بـعـیـد بـلکـه مـحـال عـادى است ـ خود تعلق به دنیا و محبت به آن ، اسباب گرفتارى است ، بلکه میزان در طـول کـشـیـدن عـالم قـبر و برزخ همین تعلقات است . هر چه آنها کمتر باشد، برزخ و قـبـر انـسـان روشـنـتر و گشاده تر و مکث انسان در آن کمتر است ، و لهذا براى اولیاء خدا بـیـشـتـر از سـه روز ـ چنانچه در بعضى روایات است ـ عالم قبر نیست ، آن هم براى همان علاقه طبیعى و تعلق جبلى است .
و از مفاسد حب دنیا و تعلق به آن این است که انسان را از مردن خائف کند. و این خوف ، که از مـحـبت دنیا و علاقه قلبى به آن پیدا شود، بسیار مذموم است ، و غیر از خوف ، از مرجع است که از صفات مؤ منین است . و عمده سختى مردن همین فشار رفع تعلقات و خوف از خود مـرگ است . 

"روح الله"