عاشق شاعر پیشه

دو دوست بودند، آن و این،

 به کلاس نقاشی می‎رفتند، «آن» پرنده‎ها را پر شکسته و پابسته می‎کشید، «این» در حال پرواز. همیشه با هم بحث می‎کردند. آن از دندانهای شیر خوشش می‎آمد. این عاشق گنجشک‎ها بود .

آن آسمان را خاکستری می‎کشید، این آبی. آن اتاق می‎کشید بی‎پنجره، این می‎کشید بی‎دیوار. آن باغ می‎کشید بی‎درخت، این می‎کشید بی‎حصار. آن صورت می‎کشید با لج، این می‎کشید با بغض.

و زمان بر آن و این گذشت. هردو بزرگ شدند. زن گرفتند. زندگی کردند و بچه دار شدند. آن شد تاجر، این شد شاعر.

آن هر کار دلش می‎خواست می‎کرد. ثروتش حد و حدود نداشت.

این توی زندگی‎اش حد و حدود داشت. هر کاری نمی‎توانست بکند. فقط شعر می‎گفت، شعرهایش همه جا می‎رفت، همه می‎خواندند. حتی دختر مردی به نام «آن». مردی که با همه‎ قدرتش، در این مورد هیچ کاری از دستش برنمی‎آمد.

یعنی نمی‎توانست دخترش را وادار کند که شعرهای این را دوست نداشته باشد و وقت و بی‎وقت آنها را زمزمه نکند. حتی وقتی شعرهای «این» را از دختر قاپید و سوزاند، باز هم به آرزویش نرسید. دخترک همه را حفظ کرده بود.

به یاد عاشق شاعر پیشه "سید حسن حسینی"